Ժամանակն է, որպեսզի արևելյան դպրոցի սովորողները, սկսեն ուսումնասիրել խմբերգային արվեստը` բազմաձայն երգեցողությամբ:
Երգչախմբային երգեցողությունը սովորողների մոտ կձևավորի`
- բազմաձայն լսողություն, ընկերոջը զիջելու և լսելու հնարավորություն,
- երաժշտական ճիշտ ճաշակի ձևավորում,
- երաժշտական ունակությունների զարգացում,
- ռիթմիկ պատկերի զարգացում,
- ավելի մոտիկից ծանոթանալու երգչախմբային արվեստի աննկարագրելի ստեղծագործություններին,
- ճիշտ ձայնարտաբերում
- մաքուր երգեցողություն
- ձայնի մշակում
Խմբերգային երաժշտություն, երաժշտություն, որը նախատեսված է երգչախմբային կատարման համար։ Այն և׳ ժողովրդական, և׳ պրոֆեսիոնալ, և׳ աշխարհիկ, և׳ պաշտամունքային արվեստ է։ խմբերգային երաժշտությունը լայն տարածում է ստանում 20-րդ դարում։ Հայ ազգային երաժշտական մշակույթի պատմության մեջ խմբերգային երգեցողության միաձայն (ունիսոնային) բնույթը մեծ չափով պայմանավորված է եղել ժողովրդական ստեղծագործության զարգացման մոնոդիկ կառուցվածքով
19-20-րդ դդ սահմանագծին պրոֆեսիոնալ կոմպոզիտորական դպրոցն իր ձևավորման ուղին սկսել է հենց խմբերգային արվեստի ասպարեզում՝ ժողովրդական, և ապա հոգևոր երգեցողության բազմաձայնման, երգչախմբի կազմակերպման, խմբերգային կատարողականության կուլտուրայի տարածման ձևերով։ Տարիների ընթացքում հայ խմբերգային արվեստը ձևավորել է ժանրային տարատեսակներ: Նրա ուղին երաժշտության պատմության մեջ սկսվել է մեծ գագաթներով՝ Տ.Չուխաջյան, Ք.Կարա-Մուրզա, Մ.Եկմալյան, Կոմիտաս, Ալ.Սպենդիարյան, Ա.Տիգրանյան և այլք։ Նոր շրջադարձային փուլ հայ խմբերգային արվեստն ապրեց 20-րդ դ 40-60-ական թվականներին։ Ասպարեզ եկան մի շարք վառ անհատականություններ՝ Ալ.Հարությունյան, Է.Միրզոյան, Ա.Բաբաջանյան, Է.Հովհաննիսյան, Գ.Արմենյան, Է.Արիստակեսյան, Գ.Չթչյան, Ա.Տերտերյան, ավելի ուշ՝ Տ.Մանսուրյան, Ռ.Պետրոսյան, Ս.Շաքարյան, Մ.Իսրայելյան, Լ.Չաուշյան, Ա.Ոսկանյան, Ե.Երկանյան և ուրիշներ։
Մարինե Ոսկանյան 